depesza z Amsterdamu

Odgrażałam się na imprezie Marcina, że założę bloga, to zakładam. W sumie wystarczyłby mi facebook, ale czasem nie chcę, żeby niektórzy mi komentowali lub żeby zbyt dużo osób widziało dany wpis, więc potrzebuję nieco bardziej kameralnej przestrzeni, niech będzie ona tutaj. Bloga zaczynam światowo, bo z Amsterdamu. Po serii niezwykle zajmujących prezentacji na temat mojej wspaniałej firmy wybrałam się na przechadzkę po mieście i postanowiłam zaszaleć i zjeść te ich pyszne fryty z majonezem. W tym punkcie z frytami pracował taki pan, którego spytałam o serwetkę. Pan odpowiedział mi, śpiewając, że owszem, ma serwetkę, po czym uśmiechnął się promiennie. Też się uśmiechnęłam i spytałam, czy wobec tego może mi jedną dać. A pan znów odpowiedział śpiewając, że oczywiście, że może i w ogóle zachowywał się niemal tak radośnie, jak świeżo upieczony ojciec w amerykańskim filmie. Pomyślałam sobie, że to super zachować taką radość w takiej ogólnie uważanej za nieudaną pracy. Nie wiem, może ten pan miał akurat jakiś świetny dzień, ale i tak chyba wykrzesał z siebie więcej energii niż ja w całym kwartale. Jak jeszcze skontrastowałam tę sytuację z naszpikowanymi gładkimi bredniami prezentacjami, z których dopiero co wyszłam, stwierdziłam, że to w sumie super mieć taką nieskomplikowaną pracę, która sprowadza się do bezpośredniego kontaktu z ludźmi i dawaniu im tego, czego chcą, bez jakichś takich pobocznych akcji typu strategia firmy, korporacyjna dyplomacja, team building, sztuczna integracja po godzinach itp. Czasem rodzi się we mnie jakaś taka tęsknota za pracą jakiegoś dobrotliwego karczmarza, który nalewa ludziom piwo i ucina sobie z nimi pogawędkę, tak po prostu, i nie potrzebuje do tego strategii i awansów sransów i nie musi słuchać bredni o tym, że znajomość potrzeb klienta to nasz miecz, którym posługujemy się niczym samuraje.